Kinderen van Nieuw en Meer | Ramon
Ramon

Ramon    (1994)

"Ik woon in een soort besloten community zoals je ook in Amerika hebt, van die buurten met een hek er omheen waar je alleen naar binnen mag als je daar woont of op bezoek komt. Alleen dan veel vrijer. Het is wel gesloten in die zin dat het afgelegen is. Maar je mag er gewoon komen als je er wat te zoeken hebt. Het is hier best wel vrij. Je kan gewoon jezelf zijn. Dus het is een privéterrein, maar je deelt het wel met heel veel andere mensen. Waar de totempaal van Richard op staat, op die pier bij het eerste strandje. Dat was de plek waar je ons kon vinden.

community

Ik wil zelf geen kunstenaar worden, omdat het dan moeilijk is om echt werk te krijgen. Ik ben ook niet zo creatief en handig.

witte huis

Meestal kwamen ze naar ons toe, omdat Nieuw en Meer gewoon lekker is om te chillen.

Of op het Buitenland, een beetje hangen. Toen die huisjes er nog stonden, zaten we vaak in zo'n huisje. Er was ons beloofd dat we misschien één huisje mochten houden, maar uiteindelijk hebben ze toch alles weggehaald. Dat was echt jammer. Het was een kunstproject. Onze favoriete plek was het witte huis dat in het midden stond, naast het huis met die spiegels. Je kon er niet echt in, We hadden een ruitje ingeslagen en gingen door dat raam naar binnen. Niet echt kunstvriendelijk maar we waren jong, dus. Daar gingen we blowen en chillen. Een zomer hebben we er echt fulltime gebruik van gemaakt, misschien twee zomers. Daarna was het weg. De kamer van Nils, op de oude boot, was ook zo'n plek voor ons. Dat was ook altijd heel gezellig. Daar zaten we dan als het slecht weer was. Ja, en op mijn kamer ook wel af en toe."

Er is daar zoveel ruimte, niet alleen op het terrein zelf, maar gewoon de hele Oeverlanden en zo. Dat reken ik zelf ook mee als het terrein.



<